Strak blauwe lucht, 26*
We zaten in een mum weer op de route. Een golvende weg met niet te moeilijke hellingen langs, ja het wordt eentonig, een bijzonder rustige provinciale weg. Bossen, akkerland, kleine gehuchtjes met zelfs af en toe een winkeltje. We vlogen vooruit.
In Saru deed Joke de inkopen voor de lunch terwijl ik in een buitengewoon dynamisch gesprek verwikkeld raakte met enkele mannen die daar rondhingen. Toen ze in de gaten kregen dat ik een paar woorden Russisch kende, was het hek van de dam. En vertelden ze mij het volgende erhaal, altans, dat was het wat ik er uit opmaakte. Het bleek te gaan om een ploegje mannen die jaren met plezier hadden gewerkt in een fabriek die roze propellertjes met groene achterkantjes maakte. Het ging jarenlang goed totdat opeens de fabriek werd overgenomen door 4 grote bromvliegen. Vooral een van hen, een bromvlieg met een licht geel jasje, was een naar sujet. En dat was de reden dat …” ga je nog mee, of blijf je hier bij die dronken kerels staan ” hoorde ik Joke zeggen. Vol trots wilde ik duidelijk maken dat ik toch zojuist maar een goed verhaal in het Russisch had kunnen begrijpen maar dat hield geen stand. ” Door de lucht die ze uit ademden alleen al word je dronken…”. Weer een illusie armer….O ja, we moesten niet de route nemen uit het boekje, maar een andere weg. Met veel bombarie werd dat alternatief op een papiertje gezet. Laten ze nou op zich hardstikke gelijk hebben: de door hen aangeven route was aanmerkelijk korter…
Bij bijna elk gehuchtje stond aangegeven dat er free WIFI was, hetzelfde bij eenzaam gelegen supermarktjes. De verbinding laat wellicht hier en daar wat te wensen over, maar aan alles kan je zien dat Estland het land is met de hoogste WIFI dichtheid in de wereld.
Na Moniste weer een halfverharde gruisweg, met aan het begin een paar hellingen van 10%. Het werd steeds warmer en om de zoveel meter moesten we toch weer een hellinkje op. Behoorlijk verhit kwamen we in Rouge aan, een lieflijk plaatsje in het wintersportgebied waarin ook Haanja ligt.
Elk een liter koud water ingeslagen om het laatste stuk te volbrengen. Veel, niet steil maar toch, omhoog. En ja, daar was Haanja!
Wij hadden een kamer voor 4 personen gereserveerd in het appartementen gedeelte van een bouwblok dat verder uit een supermarkt en een restaurant bestond. Er was niemand. Na te hebben getelefoneerd, verscheen daar een zeer struise dame die de deur opende en ons het appartement liet zien. Wij kregen voor de helft van de prijs van de 4 persoonskamer de beschikking over het hele appartement, zo groot dat de halve Bijlmer er wel in leek te passen. Ruim boodschappen gedaan, Joke maakte Borsj soep en noedels, er was koud bier, en internet…
<a
Guus en Joke fietsen de R1 naar St Petersburg 