4 september 2012, Nida (LT) – Klaipeda (LT), 65 km

Weer: overwegend zonnig, 20*, wind in de rug….

Na een zeer verzorgd ontbijt en een omhelzing van Danuta in het kleine, gezellige hotel Mariu Krantas, op pad voor het laatste stuk….
Van hier tot aan het pontje bij Klaipeda eigenlijk alleen maar over slingerende fietspaden, eerst aan de laguna zijde van het haf, daarna langs de Oostzeezijde.
Alhoewel er op dit traject eigenlijk geen routebordjes nodig zijn, stond de route toch aangegeven met de bordjes: R10.
Ter hoogte van Juodkrante, een klein, verzorgd kuur/badplaatsje, even van de route afgeweken om in dat dorp wat proviand in te slaan. Toe we het dorp uitreden fietsen we langs fraaie Jugendstil villa’s van rond 1900.
Een eindje verderop pauze aan de Oostzee genomen en heerlijk gezwommen. Zover het oog reikte was het prachtige strand verlaten.
Om half drie weer op de fiets, en nu echt op weg voor het laatste stuk, naar de veerhaven.
We namen het (gratis) autoveer van de schoorwal naar Klaipeda.
Aan de overkant aangekomen volgden we een zigzagkoers (om de drukke hoofdweg te vermijden) naar de veerhaven. Dat was eigenlijk nog wel een best eind en via een kale weg waar nog aan gewerkt werd, kwamen we om precies 1 minuut over vier uur aan bij het loket om ons in te checken. Verder geen potentiele passagiers te bekennen….Het eerste wat we zagen was een notitie met de duidelijke mededeling dat er na 1600 uur geen inchecken meer mogelijk was. Voordat ons het klamme zweet uitbrak ging er een luikje open en een vriendelijke mevrouw vroeg naar onze paspoorten. A close kill….
Voorzien van de benodigde papieren probeerden we vervolgens onze boot te vinden. Hoe gek dat ook klinkt: we hadden de grootste moeite die te vinden terwijl dit type schepen toch van een zodanige omvang zijn dat je ze niet makkelijk over het hoofd kan zien….
Maar elke verwijzing ontbrak op dit onoverzichtelijke haventerrein, bovendien lagen her en der meerdere veerboten.
Na enige tijd zoeken, toch de boot gevonden.
In de hut was geen internetontvangst, dus de Ipad mee naar het restaurant genomen in de hoop dat daar WIFI beschikbaar was. Helaas.
Aan het eind van de avond kreeg Guus op het achterdek gezelschap van een viertal chauffeurs uit Riga, die elk minstens het formaat hadden van een kleine vrachtauto. Alhoewel er niet direct sprake was van flitsende dialogen op hoog niveau, ook al vanwege de door deze heren genuttigde hoeveelheid alcohol, werd het duidelijk dat men hoopte dat Guus de baas was van een grote transportfirma. Toen dat niet het geval bleek te zijn nam het gezelschap op hartelijke wijze afscheid middels omhelzingen en high five’s.