1 juli 2013, Bernati – Pavilosta, 85 km

Begin van de dag regen, verder zwaar bewolkt en later opklaringen, 16*

Omdat het behoorlijk plensde, ons ontbijt in de centrale keuken van de camping gemaakt. Daarna afgewacht tot het droog werd, en jawel, dat werd het tegen tienen…
Over de rustige A11 naar Liepaja, de tweede stad van Litouwen. Eerst kilometers langs een soort hoofdweg, dan gelukkig een fraaie route door het grote stadspark. Uiteraard een foto gemaakt bij het indrukwekkende monument voor de gevallen zeelieden en vissers.
Toen kruip door sluip door over een stuk vervallen haventerrein naar de promenade en de eerste brug over. Volgde een kilometers lange weg ( over de stoep!) langs een brede weg omzoomd door vervallen woonblokken. Na het oversteken van de tweede brug waren we in het stadsdeel Karosta, waar tot 1994 een enorme Sovjet marinebasis, o.a. voor atoomduikboten, inclusief 40.000 man personeel met hun gezinnen, was gevestigd. Nu is het een gebied in verval: grote leegstaande flatgebouwen, garages etc. Sommige gedeelten zijn echter nog? weer? bewoond. Maar alles, ook de paar mensen die we zagen, ademt de sfeer van armoe en verval. Toen we het gebied bijna uit waren hebben we in een soort supermarktje op de begane grond van zo’ n flatgebouw onze lunch aangeschaft. Hier konden we weer oefenen met onze russische woordenschat, ging prima….
In deze wijk staat ook de Nicolaas Marine Kathedraal, de grootste russisch orthodoxe kerk van Letland. Een surrealistisch gezicht: de sprookjesachtig aandoende kathedraal met zijn vergulde koepels en azul blauwe ornamenten tegen een decor van half afgebroken en leegstaande flatgebouwen….
Voor de eerste keer betraden wij een orthodoxe kerk, binnen walmde het van wierook en een priester was met een ceremonie bezig ten behoeve van een jong stel dat devoot voor hem stond. Uit het niets verscheen een oud streng kijkend vrouwtje dat misprijzend naar Guus zijn fietsbroek keek….

Onze lunch bij een verschrikkelijk trieste plaats opgegeten: het monument, in de vorm van een 7- armige Menora, ter nagedachtenis aan vele duizenden in WOII vermoorde Joodse burgers van Liepaja, aan vermoorde russische krijgsgevangenen en aan overige vermoorde burgers van Liepaja. Er zijn meer plaatsen aan de R1 waar zich deze vreselijke dingen hebben afgespeeld, maar deze plek maakt wel heel veel indruk.

Bij Skede even een ommetje gemaakt om deze typisch russische ‘ Datcha’ nederzetting ( een kruising tussen volkstuintjes en permanent bewoonde vakantie huisjes) te bekijken. Er zijn een kleine 20 parallel aan elkaar lopende half verharde laantjes met meestal houten optrekjes en moestuinen.

Na Skede begon de beruchte ‘ Schotterweg’ : een halfverharde gruisweg van zeker 20 km lang…. Het eerste deel was geeen pretje om over te rijden vanwege het profiel van harde ribbels, wij en onze fietsen werden vreselijk door elkaar geschud. Het middendeel verliep letterlijk en figuurlijk gladjes, het laatste stuk ging weer uitermate moeizaam.

Dus blij toen we weer op een fatsoenlijke asvaltweg, de P111, reden. Wij waren ondertussen best wel moe geworden en aan de laatste 25 km naar Pavilosta leek geen eind te komen, ook al niet vanwege de lange rechte stukken door dennenbossen.
De hele dag reden we op de grens van opklaringen aan de linkerkant ( boven zee) en inktzwarte onweersluchten aan de rechterkant, behalve een paar spatjes hebben we het verder droog gehouden.

In Pavilosta, een gemoedelijk klein en rustig badplaatsje, vonden we al snel ons een dag van te voren geboekte guesthouse ‘ Viga’ . Een joekel van een ( 4 persoons) kamer, gebruik van de tuin….sfeervol…

Heerlijk gegeten in een ‘ kaferia ‘, nog even aan het strand gezeten en nu nogal loom en lui terug op onze vorstelijke kamer…