27 augustus 2012, Trzcianka – Bialosliwie, 65 km

Weer: fris en half bewolkt, wind in de rug, 17 *

Na zelf gemaakt ontbijtje, om 9.00 uur op de fiets, voor het eerst met een jack aan omdat het erg fris is.
De route voert ons over rustige landweggetjes naar Pila, een grote stad zonder kraak noch smaak. geen wonder, was vanwege de oorlog min of meer compleet verwoest. In de stationsrestauratie nescafe oploskoffie gedronken, smaakte so so, wellicht daarom dat er al aardig wat mensen aan het bier zaten…
Het weggetje dat we een paar kilometer verderop moesten inslaan was voorzien van een slagboom met allerlei waarschuwingen in het pools. We hebben het er toch maar op gewaagd. Al snel bleek dat men over de hele lengte van de weg bezig was deze te verbreden. Maar met een beetje laveren en goed uitkijken was het redelijk goed te berijden. De wegwerkers in hun machines leidden ons veilig langs de kolossale apparaten. Een prachtige route overigens door bos.
Daarna evenwijdig aan de Notec door allemaal langgerekte dorpen. Even gesproken met een stel fietsers uit Holland die ook vorige week woensdag uit Berlijn waren vertrokken. Zij fietsen de R1 tot Malbork, om daarna via Gdansk de Oostzeeroute te volgen weer naar Berlijn terug.
Dit traject iets heuvelachtiger dan de vorige dagen, wat ook betekende dat we soms heerlijk over grote afstanden naar beneden suisten.
In Bialosliwie moetsen we even zoeken naar het pension ‘ Anna Charlotte’ en toen we daar aankwamen leek er niemand thuis te zijn. Toch maar even opgebeld, en, naar direct bleek, werd de telefoon achter in de enorme tuin opgenomen…
We werden door het Pools-Duitse paar meer dan hartelijk ontvangen en kregen koffie met eigengemaakte taart.
Toen we vroegen waar een restaurant was, bood de vrouw des huizes aan voor ons een typisch pools gerecht te maken. Het was ‘Pierogi’ , deegflapjes met verschillende vullingen zoals gekruide aardappelen, vlees of zuurkool. Heerlijk!
Een ander typisch pools gerecht dat we al een paar keer hebben genuttigd is ‘ Barszcz ‘, een stevige rode bietensoep. Wat we nog niet gehad hebben is ‘ Bigos’ , gevulde zuurkoolschotel.

Nog even nagepraat en uiteraard kwamen we binnen een mum van tijd over het verloop van de poolse grenzen, de gevolgen daarvan voor de mensen en over ‘ Die Wende’ te spreken. Dit gebied maakte tussen de beide wereldoorlogen deel uit van de zogenaamde ‘ Poolse Corridor’, een langgerekt gebied dat langer dan mensenheugenis duits was, maar dat bij het verdrag van Versailles aan Polen was gegeven. Adolf H. kon natuurlijk niet wachten zich dat weer toe te eigenen..
In de tuin lag een losse, nieuwe grafsteen. De gastheer legde uit dat het de bedoeling was deze over een paar weken te plaatsen op de weer herstelde duitse begraafplaats. Na 1945 zijn veel oorspronkelijk duitse begraafplaatsen vernietigd, dan wel zijn de grafstenen omgekeerd en voor poolse doeleinden aangewend..
De aanwezigheid van een grote groep zware eiken in het landschap kan er op wijzen dat daar vroeger een duits kerkhof was geweest.